İnsan en çok, kendi sessizliğinde duyduklarından kaçar.
O yüzdendir kalabalıklara karışması.
Sessizlik yalnızca bir sakinlik, boşluk değil, kendinle yüzleştiğin aynadır.
Ve o aynada pişmanlıklarımızı, korkularımızı, içten içe susturduğumuz gerçekleri görürüz.
Gürültüye, kalabalığa bu yüzden sığınırız; başkalarının sesleri kendi iç sesimizi bastırır. Güvenli bir liman yaratır. Ama ne kadar kaçarsak kaçalım, günün sonunda yine sessizlik kapımızı çalandır.
Sokrates işte bu yüzden der: Kendini bil.
İşte tam da bu noktada her şey kırılır. Sessizlik aslında en büyük sınavdır: ve kaçtığımız, korktuğumuz tüm hakikati karşımıza getirir.
Stoacıların dediği gibi, insan dış dünyanın gürültüsünü susturduğunda ruhunu terbiye etmeye başlar.
Resül Efe sitesinden daha fazla şey keşfedin
Subscribe to get the latest posts sent to your email.